توجه به بناهاي آييني و مذهبي در ميان تمامي اقوام و ملل جهان بيش از عنايت آنان به ساير ابنيه است و آنچه كه از مطالعه تاريخ تمدن بشري مستفاد مي شود ، نشانگر آن است كه اصول معماري اين بناها ، ساير ابنيه را نيز متأثر نموده است . ضمن آن كه ماندگارترين بناهاي موجود در تمامي تمدن هاي بشري بناهاي مذهبي و آييني است . اين ناشي از اهميت نيايش و عبادت در ميان جامعه بشري دارد . نكته قابل توجه ديگر آن كه شكوه و اهميت اين گونه بناها با ميزان اصالت ، ديرينگي و ژرفاي تمدن ها رابطه مستقيم دارد.درطول تاريخ پس از اسلام در ايران، مساجد را مي توان به عنوان يكي از مهم ترين بناهاي اجتماعي نام برد كه همواره نيازهاي متفاوتي از جامعه پيرامون خود را تامين مي كردند. كاربري هايي از قبيل مركز حكومت داري، محل قضاوت، محل مشورت و به طور كلي محلي براي گرد هم آيي افراد از جمله اين نياز ها مي باشند. همچنين آثار معماري مساجد بعدها بر فضاهاي ديگري نظير مدارس نيز مؤثر واقع گرديد و اگر چه در مسير تكامل معماري ايراني – اسلامي در دوره قاجار مدارس با مساجد تركيب شده و فضاي مسجد – مدرسه را پديد آوردند(نظير مسجد - مدرسه آقا بزرگ در كاشان و يا مسجد – مدرسه امام خميني (ره) در تهران) ، ليكن معماري مساجد حتي در طراحي مسكن مورد توجه قرار گرفت و كيفيتي از فضاها ، بناها و بافت هايي را پديد آوردند كه در سراسر جهان مورد توجه قرار گرفته و عنوان معماري اسلامي به خود گرفت. امروزه اما اين نيازهاي اجتماعي رو به فراموشي رفته اند و در اين طراحي تلاش شده تا بتوان دوباره بخشي از اين كاربري ها احيا شوند.
