چکيده
در بسياري از فعاليت هاي صنعتي همواره سطحي از ريسك وجود دارد كه ارزيابي و مديريت آن از اهميت زيادي برخوردار است. در فرايند مديريت ريسك، ريسك هاي شناسايي شده بايد با يك معيار مشخص ارزيابي و مورد سنجش قرار گيرند و در مورد پذيرش يا عدم پذيرش آن ها تصميم گيري شود.
رويكرد ها و اصول مختلفي براي تعيين سطوح ريسك وجود دارد كه به شرايط اجتماعي، اقتصادي و سياسي هر جامعه يا سازمان وابسته است. تقسيم بندي سطوح ريسك به سه سطح قابل پذيرش، قابل تحمل و غير قابل تحمل از رويكرد هاي پر كاربرد در صنعت است و اين رويكرد در صنايع ارائه دهنده خدمات ريلي نيز مورد استفاده قرار مي گيرد.
در اين مطالعه بر اساس نتايج بدست آمده از بررسي منابع علمي داخلي و خارجي ، رويكرد هاي مختلف سنجش و ارزيابي ريسك مورد توجه قرار گرفته است و دسته بندي مشخصي در اين رابطه ارائه شده است.
بررسي تحقيقات موجود نشان ميدهد كه با تعيين سطوح ريسك مي توان در خصوص اقدامات لازم براي حذف يا كاهش ريسك هاي موجود تصميم گيري نمود كه در نتيجه، كاهش سوانح و بهبود ايمني را به دنبال خواهد داشت.
