چکيده
عناصر فعال هنگام رسوب روي سطح قطعه يك لايه اكسيد ايجاد مي كند كه اين لايه اكسيد در برابر عوامل تخريب قطعه نظير خوردگي، سايش وغيره جلوگيري مي كند. مهم ترين ركن در پوشش هاي نفوذي چسبندگي لايه پوشش داده شده با زير لايه است، اما عواملي نظير پوسته پوسته شدن، تنش هاي ناشي از خود فرآيند رشد اكسيد، تنش هاي ناشي از چرخه هاي حرارتي و ايجاد ترك در پوشش مي تواند باعث استهلاك قطعه بشود كه به اين منظور از عناصر خاصي جهت نفوذ دهي استفاده مي‌شود. اين عناصر شامل عناصر فعال مي شوند كه به اصطلاح به آن ها عناصر نادر كمياب خاكي نيز گفته مي‌شود و اثري كه از خود به جاي مي گذارند اثر عناصر فعال ناميده مي‌شود. اين اثر ذكر شده ميتواند مكانيسم هاي هسته‌زايي همگن، اصلاح ناهمگن اكسيد، اصلاح خواص نفوذ آلياژ و تشكيل لايه مانع را ايجاد كند. عناصر فعال مد نظر در اين پژوهش؛ عناصر ايتريم، سريم، زيركونيوم، لانتانيوم، هافنيوم و اتريوم است كه بخاطر خواص آنها در پوشش‌دهي مانند اكسيداسيون انتخابي، كاهش سرعت رشد اكسيد، افزايش چسبندگي پوشش و تغيير مكانيسم رشد پوشش از سمت كاتيون به سمت بيرون و انتقال اكسيژن به داخل قابل توجه بوده است. كاربرد اين پوشش ها معمولاً به منظور اهداف متفاوتي از قبيل افزايش سختي، مقاومت سايشي، مقاومت خوردگي، هدايت حرارتي و الكتريكي، قابليت انعكاس نور و رنگ است. در انتخاب ماده پوشش علاوه بر توجه به خواص مورد نظر در ارتباط با كاربرد ان بايد عوامل اقتصادي هم مورد توجه قرار بگيرد.
