چکيده
امروزه راحتي سرنشينان يكي از مهم‌ترين اهداف سازندگان خودرو است. ناهمواري‌هاي جاده از طريق سيستم تعليق خودرو به سرنشينان خودرو منتقل مي‌شود و به همين جهت كيفيت سواري را كاهش مي‌دهد. اين ارتعاشات مي‌تواند ناشي از عوامل متعددي مانند ترمز كردن، حركت در پيچ، ناهمواري‌هاي جاده و .... باشد. به طور كلي سيستم تعليق، مسئول نگه داشتن بهترين شرايط حمل و نقل است. در كنار آن بايد ارتباط جاده و تاير را حفظ كند، بنابراين هندسه سيستم تعليق يك فاكتور تعيين كننده در پايداري و هندلينگ خودرو مي‌باشد كه مدلسازي سينماتيكي آن اجازه بهينه‌سازي اين مكانيزم را براي ما فراهم مي‌كند. منظور از مدل الزاما مدل پيچيده نيست، بلكه مدلي است كه رابطه بين متغيرهاي حالت سيستم را واقعي‌تر بيان كند و اهداف طراح آن سيستم را تأمين كند. از اين مدل‌هاي فيزيكي مي‌توان جهت تحليل پايداري، راحتي سفر، ضرايب سختي فنرها و ضرايب ميرايي تحت تأثير ناهمواري‌هاي جاده استفاده كرد. در سيستم تعليق خودرو هميشه دو مقوله كيفيت سواري و قابليت هدايت و كنترل مورد بحث بوده است، به نحوي كه اين دو مرتبا در تضاد با يكديگرند، به عبارت ديگر بهبود يكي باعث بروز اشكال در ديگري مي‌شود. در فرآيند طراحي سيستم تعليق خودرو بمنظور بهبود كيفيت سواري، افزايش پايداري خودرو و فرمان پذيري بهتر، شناسايي و مطالعه انواع سيستم هاي تعليق خودرو، روش هاي مدلسازي آنها در نتيجه ارزيابي پارامترهاي سينماتيكي موثر در هندسه سيستم، مهم مي باشد.
