چکيده
امروزه باتوجه به گسترش و پيشرفت‌هاي فناوري طراحي مدارات ديجيتال و كاربردهاي متنوعي كه در صنايع مختلف داشته است، نياز به طراحي تراشههاي با توان عملياتي بالا و اندازه كوچكتر وجود دارد. از آنجايي كه ممكن است نيازهاي مشتري و يا هدف‌ها مورد نظر با توجه به نيازها و گذرزمان تغيير كند، لذا قابليت برنامه‌ريزي و جايگذاري و كنترل اين مدارها حتي پس از توليد و تحويل به مشتري، از فاكتورهاي مهم در طراحي اين مدارها ميباشد، FPGAها اين مهم را فراهم ميسازند. FPGAها مي‌توانند به شكل جزئي پيكربندي مجدد گردند، به اين معني كه تنها بخش معيني از ناحيه تراشه برنامه‌نويسي مجدد مي‌شود. باز پيكربندي جزئي، تعويض بلوك‌هاي توابع بر روي FPGA و وفق دادن آنها با محيط در حال تغيير را امكان پذير مي‌سازد. يكي از مسائل چالش برانگيز زمان‌بندي و جايگذاري ماژول‌ها در منابع قابل بازپيكربندي ميباشد. الگوريتم‌هاي جايگذاري موقت به صورت الگوريتم‌هايي بدون طراحي بهينه، الگوريتم‌هاي بهينه‌سازي هزينه مسيريابى، الگوريتم‌هاي بهينه سازي زمان پيكربندي مجدد، الگوريتم‌هاي بهينه‌سازي مداخله‌اي ماژول‌ها و الگوريتم‌هاي بهينه سازي منابع دستگاه ميباشند. هدف اين سمينارتمركز بر روي جايگذارها و الگوريتم‌هاي استفاده شده در جايگذاري مجموعه از ماژول‌ها بر روي PFGAها ميباشد.
در اين سمينار در فصل اول مقدمهاي در مورد سامانه هاي قابل بازپيكربندي و به طور خاص FPGA و ساختار كلي آن مورد بحث قرار گرفته است. در فصل دوم به مقايسه FPGA با ميكروكنترلر وDSP و تفاوت اين تراشه با ASIC ميپردازد همچنين در مورد مزيتها و نرم افزارهاي طراحي ديجيتال صحبت شده است همچنين در خصوص چندين استراتژي برنامه ريزي و جايگذاري براي سيستم پويا مطالبي ارائه شده است. در فصل سوم در مورد انواع الگوريتمها پرداخته شده و در نهايت در فصل چهارم نتيجه گيري و آينده FPGA صحبت شده است.
