چکيده
يكي از اصلي ترين مسائلي كه پروژه ها، به ويژه پروژه هاي ساخت را با مشكل مواجه مي كند تأخير در اتمام آنهاست علت اين امر وجود عدم قطعيت هاي بسيار در چرخه حيات پروژه مي باشد كه مديريت را ملزم به ايجاد راهكارهايي براي غلبه بر مشكلات و حفظ ايمني زمان تحويل پروژه مي كند. يكي از راهكارهاي مديريت پروژه موثر و كارا، خروج از روش هاي قديمي و اتخاذ روش نوين مديريت زنجيره بحراني پروژه مي باشد. در اين مقاله ضمن مرور مقالات معرفي كننده روش جديد زنجيره بحراني بر پايه تئوري محدوديت ها كه اولين بار توسط دكتر گلدرت مطرح شد، مزيت روش جديد نسبت به روش هاي قبل ذكر مي شود و به تأثير منفي برخي رفتارهاي انساني و نحوه مديريت اين رفتارها با در نظرگيري بافرها - بعنوان سپر حفاظتي تاريخ تكميل پروژه -در روش مذكور پرداخته مي شود. نهايتا به جايگاه تخصيص منابع علي الخصوص منابع انساني در روش زنجيره بحراني پرداخته و نتيجه گرفته مي شود كه اگرچه زنجيره بحراني با در نظر گرفتن عدم قطعيت ها و لحاظ كردن تخصيص منابع در پروژه ها، به مديريت رفتارهاي انساني و جلوگيري از درگيري منابع كمك شاياني مي كند و به اين ترتيب موجب كاهش زمان اتمام پروژه يا حداقل جلوگيري از تأخير مي شود اما درگيري منابع به طور قطع، حل نمي شود و مديريت منابع انساني فشار زيادي بر مدير منابع وارد مي كند كه نيازمند روش هاي مديريتي قوي است.
واژه‌هاي كليدي: زنجيره بحراني، تئوري محدوديت، ،رفتارهاي منفي انساني، مديريت بافر، مديريت منابع انساني.
