چکيده
تحقق سازه ها هميشه با استفاده از خاكي كه در آن، يا در آن ساخته شده است ميباشد. هرگاه مهندسان
دريافتند كه شرايط طبيعي خاك براي كار پيش بيني شده مناسب نيستند، با يكي از گزينه هاي زير مواجه
ميشوند:
-1 گذر از خاك نامناسب با انتخاب فونداسيون عميق؛
-2 از بين بردن خاك بد و جايگزيني آن با خاك مناسب؛
-3 باز طراحي سازه براي اين شرايط؛
-4 بهبود اين شرايط را تا حد لازم.
ASCE هنگامي كه كميته جايگزيني و بهبود خاك مهندسي ژئوتكنيك گزارش خود را با عنوان"بهبود زمين:
تاريخچه، توانايي ها و چشم انداز" در سال 1978 منتشر كرد، نتيجه گرفت كه "احتمال دارد كه اهميت
چهارمين گزينه در آينده افزايش يابد". در واقع، در دهه هايي كه "نياز به ابزار عملي، كارآمد، اقتصادي، و
دوستدار محيط زيست براي بهبود خاك و مكان هاي نامناسب" افزايش يابد.
قبل از انتخاب روش هاي مناسب بهسازي خاك ضروري است كه موارد مورد نياز تعيين شود، اين موارد وابسته
به شرايط نهايي و قابليت سرويس پذيري ميباشد كه عبارتند از:
• افزايش تراكم و مقاومت برشي با تاثير مثبت بر مسائل پايداري
• كاهش تراكم پذيري با تاثير مثبت بر تغيير شكل ها
• كاهش/افزايش نفوذ جهت كاهش جريان آب و/يا جهت سرعت بخشيدن به تحكيم
• بهبو همگني خاك به منظور اصلاح تغيير شكل.
اين تحقيق دو روش مهم بهسازي خاك را مورد بررسي قرار ميدهد كه در آنها ويبراتور عميق به عنوان ابزار
ضروري براي اجراي كار مطرح مي شود. خاك هاي دانه اي با استفاده از نيروهاي ديناميكي ناشي از ويبراتور
عميق در هنگام قرار گرفتن بر روي زمين، متراكم مي شوند. اثر تقويت ستون هاي سنگي، ساخته شده با
ويبراتور هاي عميق اصلاح شده در خاك هاي چسبنده، ويژگي هاي باربري و برشي آنها را بهبود مي بخشد.
