چکيده
با ظهور فناوريهايي نظير مجازيسازي و كانتينرها، پردازهها در سيستمعامل تنها واحدهاي اجرايي
محسوب نميشوند. با فناوري مجازيسازي ميتوان ماشينهاي مجازي را در قالب يك يا چند پردازه به
سيستمعامل معرفي كرد و به آنها منابع را تخصيص داد. با ظهور محاسبات ابري و محاسبات توان بالا،
زمان پاسخ و بهرهوري منابع بسيار اهميت پيداكرده است. در اين نوع سامانهها معمولا از فناوري مجازي-
سازي استفاده ميكنند و براي بالا بردن بهرهوري منابع فيزيكي نظير پردازنده، حافظه و ورودي/خروجي
از مهاجرت زنده ماشينهاي مجازي استفاده ميكنند. مهاجرت زنده فرآيندي است كه يك ماشين مجازي
را از يك ابرناظر به يك ابرناظر ديگر بدون متوقف كردن آن، انتقال ميدهد. اين روند همواره در مقابل
زمان پاسخ و كارايي برنامه كاربردي درون ماشين مجازي بوده و سربارهاي پردازشي و ارتباطي دارد.
مطالعات زيادي روي فرآيند مهاجرت زنده انجام شده است كه هر يك بهمنظور كم كردن زمان پاسخ و
بالا بردن بهرهوري، يك يا چند معيار از مهاجرت زنده را در ابرناظرهاي مختلف بهبود بخشيدهاند. در اين
گزارش به بررسي كامل چالشها و راهحلهاي آنها و بازگو كردن نقاط مثبت و منفي هر يك
پرداختهشده است
