چکيده
پيچيدگي سيستم هاي نرم افزار امروزي با افزايش تقاضاي كاربران براي داشتن ويژگي هاي جديد نرم افزاري و ارائه خدمات با كيفيت تر به طور چشمگيري نسبت به گذشته رو به افزايش است. سيستم نرم افزاري در زمينه هاي پويا محصورشده است كه نيازمندي ها و اولويت آنها، پيشفرض هاي محيط و مشخصات مصرفي در آن به طور مداوم دچار تغيير مي شود. علاوه بر آن، تغييرات ناگهاني و متوالي سيستم نرم افزاري و در دسترس نبودن اطلاعات كافي در زمان طراحي سيستم، عدم قطعيت در نتايج و اعمال پيشبيني شده را ايجاد مي كند.
در جهت پاسخ دهي به نيازها و چالش هاي مطرح شده، امروزه از سيستم هاي خود تطبيق پذير بهره مي جويم. يك سيستم خود تطبيق پذير، خود را پيوسته و متناسب با ظرفيت هاي سيستم در جهت سازگاري با زمينه هاي متفاوت و برآوردن نيازمندي هاي مستمرش بررسي و پس از تحليل، اطلاعات مورد نيازش را جمع آوري، در مورد انطباق آن ها با وضعيت جاري سيستم تصميم گيري مي كند. كارهاي تحقيقاتي انجام شده در زمينه سيستم هاي خودتطبيق پذير به چهار دسته كلي تقسيم بندي مي شود: رهيافت هاي مرتيط با الگوي معماري سيستم هاي خودتطبيق پذير، رهيافت هاي مدل سازي كيفيت خدمات آن، رهيافت هاي نظارتي و روش هاي تصميم گيري غيرقطعي. سيستم خودتطبيق پذير مدنظر در محيط رايانش ابري است بنابراين رهيافت هاي
نظارتي را مرتبط با محيط رايانش ابري مورد بررسي قرار داديم. در اين سمينار و در انتها پيشنهاد رهيافتي همراه با كاهش عدم قطعيت در محيط رايانش ابري و بهبود كيفيت خدمات با درنظرگرفتن سازوكار تصميم گيري براي سيستم خود تطبيق پذير ارائه خواهد شد.
واژه هاي كليدي: سيستم خود تطبيق پذير، عدم قطعيت، محيط رايانش ابري، كيفيت خدمات
