چکيده
در سال‌هاي اخير، توليد و كاربرد نانومواد رشد بسياري داشته است. يكي از پركاربرد‌ترين نانوذرات، نانوسيليس است. در واقع سيليس يا سيليكون‌دي‌اكسيد تركيب فراوان‌ترين دو عنصر موجود در پوسته زمين يعني سيليكون و اكسيژن مي‌باشد، همچنين سيليس در پسماندهاي كشاورزي و همچنين سرباره‌هاي صنعتي همچون دوده سيليس، به مقدار نسبتا زيادي وجود دارد. نانوسيليس از تخلخل و سطح بالايي برخوردار است و مي‌تواند به‌طور گسترده‌اي در كاربرد‌هاي صنعتي مختلف مانند عايق‌حرارتي، پر‌كننده‌ها، همچنين در علم پزشكي و غيره كاربرد داشته باشد. روش‌هاي مختلفي براي توليد نانوسيليس وجود دارد كه در اين ميان روش شعله، روش ميكروامولسيون معكوس و روش سل- ژل از متداول‌ترين روش‌ها مي‌باشند. اين روش‌ها بسيار پرهزينه بوده و موجب آلودگي محيط‌زيست مي‌شوند. بنابراين با توجه به گسترش صنايع و افزايش تقاضا براي اين نانوذره، توسعه روش‌هاي مناسب در سال‌هاي اخير مورد توجه محققين قرار گرفته است. از طرفي با توجه به تصويب قوانين مختلف زيست‌محيطي در كشور‌هاي توسعه‌يافته و در حال توسعه، اهميت روش‌هاي سبز بيش از پيش افزايش يافته است. در اين تحقيق انواع روش‌هاي سبز براي توليد نانوسيليس از پسماندهاي كشاورزي، طبيعي و سرباره صنعتي مورد بررسي قرار گرفته است كه در اين بين استفاده از سرباره‌هاي صنعتي به‌دليل مسائل زيست‌محيطي و اقتصادي توجه زيادي را جلب كرده است. يكي از روش‌هاي مرسوم براي توليد نانوسيليس سبز استفاده از روش رسوب‌دهي است. براي استحصال سيليس به روش سبز از اسيدهاي مختلفي همچون هيدروكلريك اسيد، سولفوريك اسيد و نيتريك اسيد با غلظت‌هاي متفاوت استفاده شده است. معيار انتخاب نوع روش سنتز نانوسيليس، نوع مواد اوليه و شرايط فرآيند است و هدف تحقيقات اخير كاهش آلودگي محيط زيست و افزايش بازده اقتصادي اين روش‌ها است.
