چکيده
رشد روزافزون جمعيت جهان در يك سده اخير سبب افزايش نياز به منابع آبي بيش از پيش شده-است. استفاده مجدد از آب¬هاي مصرف¬شده به عنوان راه¬حلي جهت تامين منابع آبي مورد نياز بشريت معرفي شده‌است. به¬منظور به¬كارگيري مجدد آب¬هاي مصرف¬شده بايستي مواد آلوده¬كننده¬اي چون فلزات سنگين و يون¬هاي خطرناك را توسط روش¬هاي جداسازي حذف نمود. استفاده از غشاهاي پليمري در ميان روش¬هاي جداسازي بسيار مورد توجه قرارگرفته¬است. غشاهاي الياف¬توخالي به دليل داشتن نسبت سطح به حجم بالا، اشغال حداقل فضا، راندمان جداسازي بالا نسبت به ساير انواع غشاها كاربرد بيشتري پيدا كرده¬است. در كنار مزايا و ويژگي¬هاي خوب ذكرشده براي غشاهاي الياف¬توخالي، معايبي نيز مشاهده مي-گردد كه استفاده از افزودني¬هاي آلي و كاني به عنوان روشي جهت رفع عيوب به كار گرفته¬ شده¬است.
محور اصلي اين پژوهش بررسي تاثير افزودني¬هاي آلي و كاني بر عواملي چون ريخت¬شناسي غشا، ساختار و اندازه حفرات، عملكرد جداسازي مانند ميزان تراوايي و دفع، مقاومت مكانيكي و آب¬دوستي و آب¬گريزي غشا است. كه به بررسي اجمالي تاثير هركدام از افزودني¬ها بر پارامتر¬هاي ذكرشده، پرداخته¬ شده¬است.
