چکيده
افزايش روزافزون جمعيت و تقاضاي انرژي و همچنين آلودگي¬هاي زيست¬محيطي ناشي از سوخت¬هاي فسيلي، بشر را به¬سوي استفاده از انرژي¬هاي تجديدپذير هدايت نمود. در اين ميان، نيروگاه دودكش خورشيدي يكي از انواع سامانه¬هايي است كه براي استحصال انرژي بسيار پركاربرد است.
نيروگاه دودكش خورشيدي يك روش نوين براي تبديل انرژي گرمايي خورشيد به انرژي الكتريسيته است. دودكش خورشيدي از سه بخش اصلي كلكتور، دودكش و توربين تشكيل مي¬شود. طبق اين تعريف ابتدا گرماي خورشيد بر پايه¬ي اثر گلخانه¬اي در كلكتور به جاذب و سيال منتقل مي¬شود. سپس اين گرما دماي سيال را بالا برده و به انرژي جنبشي تبديل مي¬نمايد كه در نهايت طبق اثر دودكشي، سيال در دودكش جريان مي¬يابد. از اين جريان در به حركت درآوردن توربين به¬منظور توليد الكتريسيته در ژنراتور استفاده مي¬شود. بدليل كارايي پايين اين نيروگاه¬ها، افزايش كارايي نيروگاه دودكش خورشيدي با توجه به پارامترهاي طراحي آن يكي از مهم¬ترين مسائل در زمينه فناوري دودكش خورشيدي مي¬باشد.
باتوجه به موقعيت جغرافيايي ايران به لحاظ ميزان فراواني تابش خورشيدي و دارا بودن مناطق وسيع بياباني، ساخت و بهره¬برداري از نيروگاه دودكش خورشيدي در حوزه انرژي كشور بسيار حائز اهميت مي¬باشد. در اين ارتباط، با توجه به هزينه¬هاي بالاي ساخت و راه¬اندازي نيروگاه دودكش خورشيدي ضروري است مطالعات بيشتري در جهت افزايش بازده و كاهش هزينه¬ها صورت گيرد.
