چکيده
امروزه مساله تقاضاي فزاينده حمل ونقل از يك سو و موضوعات زيست محيطي از سوي ديگر به نكات بحث برانگيز جهاني تبديل شده است. به همين دليل تقاضاي قطارهاي سريع السير بين شهري به عنوان راهكاري مطلوب به شدت رو به افزايش مي باشد. در عصر حاضر بيشتر توجه بر روي كاهش نياز به تماس چرخ و ريل متمركز شده است چرا كه اين امر باعث فرسودگي چرخ و ريل و ايجاد آلودگي صوتي مي گردد و از سوي ديگر در ميزان چسبندگي و در نتيجه اعمال توان حداكثر، محدوديت هايي ايجاد مي گردد.
يكي از راه حلهايي كه تاكنون جهت كاهش تماس چرخ و ريل ايجاد گرديده، استفاده از سيستم شناوري مغناطيسي (مگلو) است.
قطارهاي مگلو گونه‌اي از قطارها هستند كه بطور شناور در هوا در فاصله كمي از ريل قرار دارند و بدون دريافت مقاومت زيادي از محيط مي‌توانند با سرعت‌هاي بسيار زياد به پيش بروند. اين قطارها براي حركت خود از نيروي الكترومغناطيسي بهره مي‌گيرند و بطور نظري مگلوها مي‌توانند به سرعت‌هايي قابل مقايسه با سرعت توربو و هواپيماي جت 500 تا580 كيلومتر در ساعت دست بيابند.
در همين راستا لازم است با شناخت كامل اين سيستم حمل و نقل ريلي و تخمين هزينه ها و ايمني آن، بسترهاي مناسب جهت امكان اجرا و ساخت خطوط سريع السير در كشور مهيا گردد. در اين پژوهش، تلاش شده است ضمن شناخت ساز و كارهاي قطارهاي سريع السير به بررسي امكان ايجاد اين نوع سيستم حمل و نقل و همچنين مقايسه اي در مورد ايمني در اينگونه قطارها و همچنين بررسي انواع سيستمهاي تعليق آن دركشور با توجه به تجربيات جهاني پرداخته شود.
