چکيده
آمارگيري و مدلسازي از اساسي ترين و اصلي ترين گام هاي برنامه ريزي حمل و نقل است. با انجام آمار برداري، اطلاعات و ويژگي هاي سفر در جامعه تحت مطالعه استخراج شده و با استفاده از اين اطلاعات، تعداد سفرهاي انجام شده بين نواحي مختلف ترافيكي مشخص مي شود. با استفاده از اطلاعات آمارگيري و اطلاعات سال طرح، برنامه ريزان اقدام به ساخت مدل هاي تقاضاي سفر كرده و بدين ترتيب مي توانند تعداد سفر هاي تبادل شده بين نواحي مختلف ترافيكي را در سال طرح پيش بيني كنند. با استفاده از پيش بيني صورت گرفته توسط برنامه ريزان، تصميم گيرندگان اقدام به ساخت و پيش بيني زير ساخت هاي لازم جهت پاسخ گويي به تقاضاي به وجود آمده در سال طرح مي كنند. بنابراين شناخت دقيق و تسلط كافي بر روي انواع آمارگيري ها و مدل هاي تقاضا مي تواند كمك شاياني به اجراي برنامه ريزي حمل و نقل بكند. در اين تحقيق تلاش شده تا انواع آمارگيري از ترافيك موتوري و غير موتوري و همچنين انواع روش هاي آمارگيري مبدأ – مقصد سنتي و نوين بررسي شود. همچنين در بحث مدلسازي به بررسي انواع مدل هاي مستقيم مورد استفاده در حمل و نقل شهري كه شامل نسل اول مدل هاي تقاضا يعني مدل هاي سفر مبناي همفزون يا مدل هاي چهار مرحله اي و نسل نوين مدل هاي تقاضا يعني مدل هاي سفر مبناي غيرهمفزون، فعاليت مبنا و زنجيره سفر مي باشد، پرداخته شده است.
