چکيده
هنگام تابش نور به يك نمونه اتمي يا مولكولي حالاتي كه براي آن اتفاق مي افتد عبارتنداز: جذب، عبور و پراكندگي. پراكندگي نور در واقع تغيير مسير و يا انحراف نور از مسير اوليه آن پس از برخورد با ذرات محيط مي‌باشد. پراكندگي پيامد افت و خيز خواص اپتيكي محيطي انتشار مي باشد. پراكندگي‌هاي رايلي و مي به علت انحراف قابل توجه كه در نور ورودي ايجاد مي‌كردند و آشكارسازي غيرپيچيده اي كه دارند اولين پراكندگي‌هايي بودند كه مورد توجه قرار گرفتند. پراكندگي رايلي در اثر برخورد نور با ذرات كوچك‌تر از طول موج آن نور و پراكندگي مي در اثر برخورد نور با ذرات هم مرتبه و بزرگ‌تر از طول موج ظاهر مي‌شدند. اين پراكندگي‌ها كشسان بوده و تغييري در طول موج نور پراكنده شده ايجاد نمي‌كردند.
در سال 1928ميلادي رامان به طور تجربي مشاهده كرد كه مقدار كمي از تابشي كه پرآكنده مي¬شود داراي فركانسي متفاوت با پرتو تابشي مي¬باشد. بدين معني كه فركانس پرتو پراكنده شده نسبت به فركانس پرتو تابشي جابه¬جا شده است. هنگامي كه فركانس پرتو پرآكنده كمتر از فركانس پرتو تابشي باشد استوكس و اگر بيشتر شده باشد آنتي استوكس ناميده مي¬شود. به همين دليل پراكندگي رامان غيرالاستيك ناميده مي شود. اين پراكندگي بصورت پراكندگي نور از فونون‌هاي اپتيكي نيز توصيف ميشود. تغيير فركانس در امواج استوكس و آنتي استوكس به زاويه پراكندگي مرتبط است و از مرتبه تراهرتز مي باشد.
دسته اي ديگر از پراكندگي ها كه پراكندگي پرتو تابش از نوسانات چگالي محيط است پراكندگي بريلوئن ناميده مي¬شوند. اگر اين نوسانات چگالي از اثرات حرارتي و يا اثرات نقاط صفر كوانتومي ناشي شود اين پراكندگي‌ها خودبه خودي مي‌باشند درصورتي كه اين نوسانات چگالي نتيجه القاي ميدان نوري فرودي به فيبر باشند اين پراكندگي‌ها القايي مي‌باشند.
