چکيده
ضربه در خطوط ريلي يكي از عوامل تاثير گذار در آهنگ زوال خط و اجزاي آن مي باشد. ضربه عموما در اثر وجود ناهمگوني هندسي خط، وجود شكست در چرخ، عدم پيوستگي در سطح ريل و يا وجود تكيه گاه هاي نا همگون پديد مي آيد. امروزه عليرغم توسعه¬ي خطوط ريلي با جوشكاري پيوسته (CWR)، وجود درز در برخي خطوط اجتناب ناپذير است. با عبور چرخ هاي ناوگان از درز ريل ها، به علت وجود فاصله بين ريل ها، بار وارده در اين نقاط به صورت ضربه اي بوده و نيروهاي ديناميكي وارده بر سازه¬ي خط را تا چند برابر افزايش مي دهد كه منجر به شدت يافتن ارتعاش وارده بر خط و سازه هاي پيرامون آن مي گردد. اين ارتعاشات در صورت تجاوز از محدوده مجاز باعث آسيب رساندن به محيط اطراف خود نظير ساختمان ها و يا افراد ساكن در آن ناحيه مي شود. بنابراين براي كاهش ارتعاشات توليد شده مي توان از روش هايي موسوم به روش سيستم هاي الاستيك (Elastic Systems) نظير استفاده از پد زير ريل (Rail-Pad)، پد زير تراورس (Under Sleeper Pad: USP) و فرش بالاستي (Under Ballast Mat: UBM) استفاده نمود.
استفاده از USP ها به عنوان يكي از كاربردي ترين روش هاي كاهش ارتعاش در سال هاي اخير شناخته شده است. به طور كلي استفاده از USP منتج به كاهش ارتعاشات در فركانس هاي 40 تا 50 هرتز به بالا شده است و زير 40 هرتز آثار منفي اي از خود نشان مي دهد. از جمله اين آثار منفي ميتوان به افزايش تغيير شكل ريل و تراورس اشاره نمود. ميزان كاهش ارتعاشات در هر مطالعه موردي وابسه به شرايط آزمايش و نوع و سختي پد مورد استفاده بوده است؛ اما در مجموع بين 30 تا 50 درصد تقليل مشاهده شده است. در بعضي منابع اشاره شده است كه تقليل در ارتعاشات ضربه در درز ريل و كاهش انتقال آن به لايه زيرسازي تنها در قبال افزايش دامنه ارتعاشات ريل و تراورس صورت مي پذيرد.
