چکيده
افزايش آلودگيهاي محيط زيست، فرسودگي مواد اوليه و مقاومت پلاستيك ها در برابر عوامل فيزيكي و شيميايي باعث افزايش
اهميت بازيافت شده است. بازيافت پلاستيك براي تبديل آن به محصولات با ارزش يكي از چالشهاي اصلي جامعه امروز است.
علاوه بر اين، اگر فرآيند بازيافت سبز باشد، اين يك موفقيت بزرگ محسوب ميشود.
يكي از اين پليمرها، پلييورتان يا پلياورتان است. پلييورتانها خانوادهاي از پليمرهاي مصنوعي با كاربردهاي بسيار متنوع
هستند. پلييورتانها با توليد 28 ميليون تن در سال گذشته، ششمين پليمر پركاربرد در سراسر جهان هستند، كه اين به
معناي توليد روزانه بيش از 1 ميليون متر مكعب از محصولات اين پليمر است. آزمايش روشهاي مختلف و استفاده از آنها در
سالهاي اخير ثابت كرده است كه بازيافت زبالههاي پلييورتان ميتواند از نظر اقتصادي و زيست محيطي مفيد باشد. اين
بررسي مروري بر نحوه استفاده از اولين تلاشهاي بازيافت ضايعات پلييورتان به عنوان ماده پركننده براي بالشتكها تا آخرين
مسيرهاي شيميايي با استفاده از عوامل بازيافتي سبز است.
در حال حاضر روشهاي مكانيكي و گليكوليز مهمترين روشهاي بازيافت پلييورتانها هستند. خصوصيات گرماي اكثر
پلييورتانها باعث شده است تا راه حل ترجيحي براي بازيافت آنها، فرايندهاي بازيافت به وسيله مواد شيميايي باشد. در ميان
روشهاي شيميايي، گليكوليز روشي است، كه از نظر صنعت بيشتر مورد توجه قرار گرفتهاست، اميد است اين بررسي براي
افرادي كه به دنبال راهنماييهاي جديد تحقيقاتي در اين زمينه هستند و يا دانشجوياني كه مايل اند تا مطالعاتشان را در اين
زمينه شروع نمايند مفيد واقع گردد.
