چكيده
تا چند قرن پيش زندگي انسان و بسياري از فعاليتهاي او اثرات تخريبي چنداني بر كره زمين بر جاي نمي گذاشت، زيرا زندگي و فعاليتهاي انساني با نظم حاكم بر محيط طبيعي چندان در تقابل نبود. گذشتگان با همراهي و سازگاري با نظام آفرينش توانسته بودند بدون نابود كردن منابع طبيعي و بدون اتلاف انرژي و آسيب¬رساني به اكوسيستم¬هاي طبيعي و متناسب با تكنولوژي زمان، محيط زندگي خود را شكل دهند و از مواهب خلقت بهره مند گردند، به عبارت ديگر معماري بومي هر منطقه به نوعي معماري پايدار بوده و اصولي كه امروزه براي معماري پايدار مطرح مي¬شود در آن رعايت مي¬شده است. اما انسان امروز با ساخت سكونتگاه هاي نامتناسب با شرايط طبيعي محيط و بي¬توجه به معماري بومي و زياده روي در مصرف انرژي هاي پايان پذير و ذخاير نسلهاي آينده ضمن مصرف بيش از حد، باعث تباهي منابع طبيعي و آلودگي محيط زيست خود نيز شده است. مسكن پايدار در پي يافتن همجواري انسان در فضاي سكونتي خويش با طبيعت است به گونه اي كه آسيب و صدمه محيط زيست به كمترين حد خود برسد و هماهنگي با محيط به بيشترين حد خود. در مناطقي كه ارتباط انسان با محيط طبيعي بيشتر است، مانند مناطق شمالي ايران لزوم توجه به مسكن پايدار به ويژه از بعد زيست محيطي بيشتر نيز خواهد شد.
در اين پايان¬نامه ابتدا ديدگاه¬هاي نوين و سپس ديدگاه گذشتگان - با مطالعه معماري بومي شمال- در مورد مسكن پايدار و استفاده از انرژي¬هاي محيطي در محلات مسكوني به گونه اي هماهنگ با محيط و بدون آسيب رساندن به اكوسيستم¬هاي محيطي مورد بررسي قرار مي-گيرد و در نهايت با توجه به موضوع پايان نامه، اصولي براي طراحي محلات مسكوني محيطي در ساري ارائه مي¬گردد كه - با در نظر گرفتن شرايط خاص اين پروژه - در بخش طراحي مورد استفاده قرار مي¬گيرد.
محلات مسكوني، پايداري، محيط، معماري بومي
