چكيده
بطور كلي روسازيها پس از گذشت چند سال از بهره برداري(كمتر از عمر بهره برداري )، به خرابيهايي از
جمله انواع مختلف تركها دچار مي شوند به همين دليل متوليان راهسازي همواره به دنبال راه حلهايي
بودهاند كه عمر روسازي راهها را به حداكثر و هزينه تعمير و نگهدار ي آنهارا به حداقل رسانند . ازجمله
خرابيهايي كه بطور معمول در روسازي راهها مشاهده مي شود, تركهاي خستگي مي باشند . براي تهيه
مخلوط آسفالتي مقاوم در برابر بروز تركهاي خستگي زودرس , آزمايشهايي پيشنهاد شده است كه معمولا
انجام آنها نياز به تجهيزات ويژه و صرف زمان ط ولاني دارد . به همين دليل محققين روابط متنوعي را براي
پيشبيني عمرخستگي مخلوطهاي آسفالتي ارائه نموده اند. اين روابط كه عمومًا داراي پارامترهاي سهل -
الوصول نمي باشند، براي شرايط خاص انجام آزمايش (نوع مصالح , دما و ...)معتبر هستند و براي شرايط
ديگر بايد اعتبار سنجي و صحت كاربرد آنها مورد بررسي قرار گيرد . در اين تحقيق با انجام آزمايش
كشش غير مستقيم بر روي نمونه هاي آسفالتي متداول در ايران و پس از تحليلهاي آماري و مقايسه آن با
يافتههاي ساير محققين , مدلي براي محاسبه عمرخستگي نمونه هاي آسفالتي ارائه گرديد و نتيجه گيري
شد كه با استفاده از درصد فضاي خالي مصالح سنگي پرشده با قير به همراه ضريب برجهندگي نمونه هاي
آسفالتي مي توان رفتار خستگي مخلوطهاي آسفالتي را مورد بررسي قرار داد . از ويژگي هاي مدل
پيشنهادي, دربرداشتن متغير عملكردي، سهلالوصول بودن اندازه گيري و در عين حال وجود استاندارد
مشخص براي هريك از متغيرهاي موجود در مدل ميباشد.
