1222

1222

رويكردي براي برخورد با عدم قطعيت هاي موجود در مهندسي سازه

كارشناسي ارشد

عمران - مهندسي و مديريت ساخت

تير ماه 1390

تير ماه 1390

دكتر خانزادي

چكيده در اين تحقيق سعي بر آن است كه با استفاده از روش برنامه ريزي دو مرحله اي فازي با محدوديت¬هاي شانسي ( TFCCP) ، عدم قطعيت¬هاي موجود در واقعيت را وارد مسائل طراحي كرده، به نحوي كه بيشترين تسلط طراح نسبت به تمام شرايط محتمل سازه در عمل ايجاد گرديده و نتيجتاً طرحي حاصل گردد كه سطح قابل قبولي از اطمينان طراح را ارضا نمايد. قابل ذكر است كه اين روش بعنوان مكملي براي روش¬هاي طراحي موجود و به منظور نزديك كردن هر چه بيشتر طرح با واقعيت استفاده مي¬گردد زيرا همانطور كه واضح است در عمل بسته به شرايط مختلف از جمله كنترل كيفيت در زمان ساخت و يا نحوه بهره¬برداري از سازه، ضريب تغييرات فاكتورهاي طراحي متغيير بوده و نتيجتاً استفاده از ضرايب ثابت پيشنهادي آيين نامه¬ها در هر مورد سطح متفاوتي از اطمينان را حاصل مي¬شود كه ممكن است منجر به طرح بهينه نگردد. اين روش مي تواند براي تجزيه و تحليل سناريوهاي مختلف كه با سطوح مختلف كنترل كيفيت مرتبط هستند استفاده شود. و مهمتر از آن مي تواند عدم قطعيت هاي ارائه شده به صورت فازي و توزيع احتمال را وارد مسئله كرده و پاسخي موثر دهد. همچنين مدل اين توانايي اين را دارد كه مي تواند قابليت اعتماد به برآورده شدن (و يا ريسك نقض) محدوديت هاي سيستم تحت عدم قطعيت را بررسي نمايد، و به نوعي هزينه نقض محدوديت ها را تحت سطوح ريسك متفاوت تعيين نمايد. واژه‌هاي كليدي: برنامه ريزي دو مرحله اي، فازي، محدوديت¬هاي شانسي، عدم قطعيت