14012

14012

طراحي پرديس فرهنگي حافظيه (ميان افزا) با رويكرد زمينه گرايي شهر شيراز

كارشناسي ارشد

آموزشي - فرهنگي

مهرماه 1393

مهرماه 1393

دكتر فيضي

معماري و شهرسازي

چكيده زمينه گرايي يكي از ديدگاه هاي رايج در شهرسازي است كه زمينه را به مثابه رويدادي تاريخي مي پندارد، كه عناصر شهر درون آن شناخته، پرداخته و ساخته مي شوند. شهر همچون موجود زنده يي است كه حيات آن با ظهور بناهاي جديد و حفظ بناهاي گذشته تداوم مي يابد. در واقع شهر محصول دوره هاي تاريخي متعدد است. در نتيجه ساختارهاي جديد عناصري هستند كه در اين رويداد تاريخي ميراثي براي آيندگان خواهند بود. موضوع اين پايان نامه، طراحي يك مركز فرهنگي در بافت تاريخي شيراز به منظور توسعه آرامگاه حافظ و اتصال عناصر تاريخي و فرهنگي موجود در محور عرفان) محور تاريخي شيراز( جهت بهبود سطح فرهنگي و در نتيجه آفرينش مكاني با توجه به هويت كالبدي منطقه مي باشد. بدين منظور با بازخواني آثار برجسته معماري معاصر ايران و مقايسه تطبيقي اين آثار، با رويكرد هاي زمينه گرايي به راهكارهايي جهت توسعه ميان افزا در عين حفظ هويت كالبدي زمينه پرداخته شده است. اين نمونه‌ها، از معدود آثار موفق معماري معاصر ايران است كه سعي در پيوند گذشته با حال و آينده داشته¬ است. تحليل اين آثار از بستر طراحي با بررسي نشانه¬‌هاي تاريخي و عناصر اعتباردهنده آغاز شده و به الگوها و نشانه‌هاي موجود در معماري و طراحي محوطه منتهي خواهد شد. بدين منظور مقايسه¬اي تطبيقي ميان الگوها و نشانه¬‌هاي كهن و معاصر صورت مي¬‌پذيرد. نتايج حاصل از اين مطالعه، فرايند طراحي و شكل‌گيري فرم معماري مجموعه به منظور طراحي مبتني بر زمينه‌گرايي را ميسر مي سازد. واژه‌هاي كليدي: ميان افزا، زمينه گرايي، حافظيه،هويت، فرايند طراحي، فرم.