17316

17316

شناسايي و ارزيابي شاخص هاي پايداري اجتماعي در پروژه هاي ساخت

كارشناسي ارشد

مهندسي و مديريت ساخت

بهمن 1393

دكتر پرويز قدوسي - دكتر علي اكبرنژاد

عمران

رشد جمعيت در دو قرن اخير در كنار رشد اقتصادي و پيشرفت سريع علم و تكنولوژي قدرت ايجاد تغييرات شديد زيست محيطي توسط انسان ها را فراهم كرده است كه عمدتا از طريق مصرف منابع صورت مي گيرد. بهره¬برداري گسترده از منابع طبيعي و محدوديت اين منابع باعث شكل گيري اين سوال در ذهن انسان ها شد كه قابليت زمين براي پايدار نگه داشتن شرايط زندگي چقدر است. از آن پس پيدا كردن نحوه اي از زندگي كه با اهميت بيشتر به محيط زيست، توانايي زمين را براي حفظ شرايط افزايش دهد، منجر به پيدايش مفهوم توسعه پايدار شده است. مفهوم توسعه پايدار براي اولين بار در كنفرانس ملل متحد پيرامون محيط زيست انسان در سال 1972 مطرح شد. در سال 1980، اتحاديه بين¬المللي حفظ طبيعت و منابع طبيعي، استراتژي حفاظت جهانيرا چاپ كرد. اين راهكار با ارائه يك تغيير ديدگاه عمده، مفاهيم حفاظت و توسعه را به عنوان مفاهيم يكپارچه و مرتبط به يكديگر دانست. اين استراتژي توسعه را با عنوان "اصلاح زيست¬كره به منظور تامين نيازهاي انساني" و حفاظت را به عنوان "مديريت بهره¬برداري انسان از زيست¬كره جهت حصول بزرگترين منافع پايدار براي نسل حاضر و آينده" تعريف كرده است. كميسيون جهاني توسعه و محيط زيست طي گزارش Brundtland در سال1987 ،"توسعه پايدار را توسعه اي تعريف كرده است كه نيازهاي حال حاضر را برطرف مي كند بدون آنكه توانايي نسل هاي آينده را در برطرف كردن نيازهايشان به خطر بيندازد". اين تعريف بر برقراري تعادل ميان توسعه زيست محيطي، اقتصادي و اجتماعيتاكيد دارد. همچنين در سال 1991، استراتژي حفاظت جهاني پس از ويرايش و به¬روزرساني با عنوان مراقبت از زمين ارائه شد و در آن تعريفي از توسعه پايدار بيان گرديد مبني بر اينكه "توسعه اي است كه كيفيت زندگي انسان را در حاليكه با ظرفيتهاي موجود در اكوسيستمهاي پشتيباني¬كننده زندگي مي¬كند، بهبود مي¬بخشد".

1396/03/07

3/20/2016 12:00:00 AM