چكيده
چكيده
امروزه صنعت سينما به يكي از جذاب ترين و تاثير گذار ترين صنايع در جهان تبديل گشته است. اما كشور ما با توجه به پيشينه بيش از يك قرن و وجود توجه جهاني به سينماي ايران ، همچنان از ضعف شديد امكانات اوليه اين صنعت از قبيل فقدان تعداد كافي سالن هاي سينمايي رنج مي برد. تا آنجا كه در سال 1392 ، 1081 نقطه شهري ايران فاقد سالن سينما بوده و حتي در سه استان سيستان و بلوچستان، خراسان شمالي و كهگيلويه و بوير احمد سالن سينمايي موجود نبوده است و بيشتر سالن هاي اكران موجود نيز از كيفيت مطلوبي برخوردار نمي باشند.
مطالب فوق الذكر از سويي و از سوي ديگر توجه به اين امر كه وجود مركزي جهت برگزاري جشنواره هاي سينمايي ، برگزاري مراسم ويژه نخستين اكران هر فيلم ، برگزاري بازار فيلم و ساير فعاليت هاي مربوط به صنعت سينما در سطح كلان امروزه يكي از ضروريات صنعت سينما در هر كشوري مي باشد ، حال با توجه به ضعف قدرت مالي صنعت سينماي ايران و از سويي پائين بودن استانداردهاي اكران در سينماهاي كشور، ايجاد مركزي با استانداردهاي بالا در جذب هرچه بيشتر مخاطب موثر بوده و به عنوانه شاخصه اكران سينمايي كشور در بهبود وضعيت نمايش در ساير سينما هاي كشور موثر واقع خواهد شد. علاوه بر اين، وجود چنين مركزي در صورتيكه داراي امكانات ويژه جهت سينماگران و مخاطبان خاص باشد در ارتقا سطح كيفي اين هنر نيز موثر واقع خواهد شد.
اين پژوهش درصدد بر مي آيد تا از يك سو؛ نخست به بررسي پيشينه صنعت سينما در جهان و ايران ، شناسايي بنيان هاي مشترك سينما و معماري و همچنين استانداردهاي مطروحه جهت احداث سالن سينما پرداخته و از سوي ديگر، با بررسي عوامل موثر در ايجاد پايداري اجتماعي بويژه در عصر مجازي شدن، نتايج ماخوذه را در قالب يك طرح معماري ارائه نمايد.
واژه‌هاي كليدي: سينما ، معماري ، مجموعه سينمايي ،پايداري اجتماعي،عصر مجازي شدن
