چکيده
از آنجايي كه گرايش به سمت پردازنده هاي چند هسته اي در حال رشد است ، ساختار ارتباطي بر روي تراشه كه معمولا به عنوان شبكه هاي روي تراشه (NoCs) پياده سازي مي شود به يك عامل محدود كننده عملكرد و مصرف انرژي تبديل شده است.اين عمدتا به دليل محدوديت هايي است كه فن آوري هاي مبتني بر اتصالا الكتريكي روي مصرف انرژي و تاخير زماني ترانزيستور ها ايجاد مي كنند.اگرچه شدت سيگنال هاي روي سيم ها را مي توان ل قرار دادن تكرار كننده ها افزايش داد ، اما اين معيار انرژي انتقال داده را نيز به ميزان قابل توجهي افزايش مي دهد.بنابراين تاخير در مدارات شامل اتصالات الكتريكي توسط بودجه توان محدود مي شود و احتمالا افزايش در تعداد هسته ها مانع عملكرد بيشتر و نيز كم شدن توان در پردازنده هاي چند تراشه اي (CMPs) شود. در واقع معمولا انتظار مي شود كه اتصالات الكتريكي به تنهايي قادر به برآوردن نياز هاي توان و عملكرد سيستم هاي چند هسته اي آينده نباشند. در نتيجه آنها بايد با فناوري هاي مربوط به اتصالات پيشرفته تر بهبود داده شده يا حتي جايگزين شوند. در اين سمينار به معرفي و بررسي عملكرد اجزاي تشكيل دهنده تراشه هاي نوري كه به عنوان جايگزيني براي كمبود هاي مدارات الكتريكي پيشنهاد مي شوند خواهيم پرداخت و چند ساختار از هر جزء تشكيل دهنده مورد بررسي قرار خواهد گرفت.
