چکيده
در بسياري از مواد پليمري كه محل آسيب‌ديده جهت تشخيص و اعمال‌ترميم دسترس‌ناپذير است و يا تعويض و ترميم آن¬ها هزينه¬هاي چشمگيري را در بردارد، خودترميم شوندگي بسيار حائز اهميت است. در اين راستا، دسته جديدي از مواد پيشرفته تحت عنوان مواد خودترميم شونده ارائه‌شده‌اند كه توانايي‌ترميم را در هنگام بروز صدمات و آسيب‌ها بدون نياز به منبع خارجي دارند. خاصيت خودترميمي در اين مواد منجر به افزايش طول عمر آن‌ها، كاهش هزينه‌هاي جايگزيني قطعات جديد و افزايش ايمني مي‌شود.
خاصيت خودترميم شوندگي به دودسته كلي خودترميم شوندگي ذاتي و خودترميم شوندگي غير ذاتي تقسيم مي‌شود. خودترميم شوندگي ذاتي مي‌تواند از راه واكنش‌هاي برگشت‌پذير گرمايي، پيوندهاي هيدروژني، زوج شدن يون‌ها، توزيع يك‌فاز گرمانرم يا نفوذ مولكولي انجام پذيرد. در سامانه‌هاي غير ذاتي، زمينه پليمر به‌تنهايي قابليت ترميم ندارد، بلكه خودترميمي در آن‌ها به‌واسطه عامل‌ترميم ايجاد مي‌شود. به‌طوركلي، خودترميمي در اين دسته از مواد به سه روش شامل كپسول دار كردن، استفاده از لوله‌هاي توخالي و استفاده از شبكه‌هاي ميكرو آوندي صورت مي‌پذيرد.
باوجود پيشرفت¬هاي صورت گرفته درزمينه‌ي پليمرهاي خودترميم شونده، ايجاد خواص مكانيكي مطلوب در آن¬ها يكي از چالش¬هاي مهم پيشرو براي استفاده از اين نوع مواد به شمار مي¬رود. يكي از روش¬هاي بهبود خواص مكانيكي كامپوزيت¬هاي خودترميم شونده، اختلاط آن¬ها با پليمرهاي تجاري سازگار مي-باشد.
در اين سمينار سعي شده است تا مروري كلي بر منابع مرتبط با انواع مواد خودترميم شونده و مكانيزم عملكرد آن‌ها، انواع روش‌هاي آزمايشگاهي به دست آوردن بازده خودترميم شوندگي و بهبود خواص حاصله از طريق تركيب پليمرها صورت گرفته و سپس زمينه‌هاي جديد براي انجام پروژه‌هاي مرتبط موردتوجه قرار خواهد گرفت.
