چکيده
جهت پاسخ به تقاضاي روز افزون انرژي و با توجه به آمار موجود درباره كمبود آن، بايد به موازات اكتشاف مخازن جديد، برداشت حداكثري از مخازن موجود داشت. برداشت نفت از مخازن نفتي به سه مرحله تقسيم مي¬شود كه براساس اين تقسيم¬بندي هدف مراحل اول و دوم استخراج نفت متحرك در مخزن است و مرحله سوم به عنوان فرايند ازدياد برداشت به دنبال استخراج نفت غير متحرك مي¬باشد، كه به دليل نيروهاي موئينگي و گرانرو نمي¬تواند به سادگي استخراج شود. بطوريكه در اين مرحله سعي بر برداشت نفت به تله افتاده درون ساختار متخلخل سنگ، است. و بايد به كمك روش¬ها و تكنيك¬هاي مختلف از جمله تغيير در ترشوندگي سنگ مخزن شرايطي را فراهم نمود كه اين اتفاق راحت¬تر (ترموديناميكي) و سريع¬تر (سينتيكي) صورت گيرد. به طور تخميني مي¬توان گفت كه در هنگام استفاده از روش¬هاي مرسوم برداشت نفت (مراحل اوليه و ثانويه)، حدود 50-70 درصد نفت در يك مخزن دست نخورده باقي مي¬ماند. بنابراين انتظار مي¬رود كه روش¬هاي ازدياد برداشت نفت در اكثر مخازن نفتي جهت بازيافت مقدار زيادي از نفت استفاده گردد. در سال¬هاي اخير، از ميان روش¬هاي ازدياد برداشت نفت به كمك مواد شيميايي (CEOR)، پليمرهاي محلول در آب به دليل سهولت استفاده، هزينه-هاي عملياتي پايين و ...، به عنوان عامل كنترل كننده¬ي تحرك در فرايند ازدياد برداشت نفت مورد توجه بسيار ويژه قرار گرفته¬اند. در فرايند ازدياد برداشت نفت، اين پليمرها با افزايش گرانروي فاز آبي يا كاهش نفوذپذيري از راه جذب زنجيرهاي پليمري روي سطوح مخزن موجب بهبود بازده جاروب نفت مي شوند.
