چکيده
سامانه‌هاي ناوبري ماهواره‌اي جهاني (GNSS ) به مجموعه‌اي از ماهواره‌ها گفته مي‌شود كه اطلاعات مربوط به موقعيت و زمان را از طريق سيگنال‌هايي ارسال مي‌كنند. اين سيگنال‌ها توسط گيرنده‌هاي GNSS دريافت شده و اطلاعات مربوط به موقعيت و زمان، با انجام پردازش مناسب، از آن‌ها استخراج مي‌شود. مزاياي اين روش موقعيت‌يابي، منجر به توسعه‌ي روز‌افزون آن شده و سبب شده است كه سامانه‌هاي موقعيت‌يابي مختلفي همچون سامانه‌ي موقعيت‌يابي GPS آمريكا، Galileo اروپا، GLONASS روسيه و سامانه‌ي موقعيت‌يابي BeiDou چين، به وجود آيند. سازگاري سيگنال‌هاي سامانه‌هاي موقعيت‌يابي مختلف در سطح كاربر، امكان بهبود فرآيند موقعيت‌يابي و افزايش دقت آن را فراهم كرده است؛ چرا كه كاربراني كه سيگنال‌هايي از چندين سامانه‌ي موقعيت‌يابي دريافت مي‌كنند، اين امكان را دارند كه در صورت از دست رفتن سيگنال‌هاي مربوط به يك سامانه‌ي خاص، عمليات مسير‌يابي را از طريق سامانه‌ي ديگري ادامه دهند.
براي مواجهه با چالش‌هاي فرآيند موقعيت‌يابي، به خصوص مرحله‌ي اكتساب از مراحل پردازش سيگنال در گيرنده‌ي GNSS، در محيط‌هاي سرپوشيده كه سيگنال‌هاي دريافتي توسط گيرنده بسيار ضعيف هستند، روش‌هايي ارائه شده‌اند كه قدرت گيرنده را براي اكتساب سيگنال‌هاي ضعيف افزايش مي‌دهند؛ روش‌هايي همچون روش‌هاي پردازش بلوكي، روش پيش‌پردازش متوسط‌گيري بلوكي و روش لايه‌گذاري صفر دو‌بلوكي (DBZP )، از جمله روش‌هايي هستند كه از تكنيك‌هاي پردازشي براي اين منظور استفاده مي‌كنند؛ روش تنوع فضايي آنتن‌ها، از توان فراهم‌شده از طريق آنتن‌هاي مختلف، براي تقويت توان سيگنال استفاده مي‌كند؛ روش‌هاي ديگري نيز مانند «اكتساب با استفاده از سامانه‌هاي ناوبري لختي بسته‌شده (SINS )»، از اطلاعات كمكي براي بهبود فرآيند اكتساب و در نتيجه بهبود فرآيند موقعيت‌يابي بهره مي‌گيرند.
