چکيده
در اين تحقيق هدف بررسي داده‌ها و مدل‌هاي ترموديناميكي جذب دي‌اكسيد كربن در حلال‌هاي فيزيكي است. مدلسازي‌هاي زيادي با استفاده از معادلات حالت و يا توابع ترموديناميكي و مدل‌هاي انرژي آزاد گيبس اضافي براي بررسي رفتار فازي حلاليت CO2 در حلال‌هاي فيزيكي صورت گرفته و توانايي اين مدل‌ها براي حصول داده‌هاي تجربي بررسي شده است. در اين تحقيق در ابتدا به معرفي حلال‌هاي فيزيكي و شيميايي وهيبريدي براي جذب CO2 و فرآيندهاي صنعتي جذب فيزيكي و حلال‌هاي مورد استفاده در اين فرآيندها مي‌پردازيم. در حال حاضر استفاده از حلال‌هاي شيميايي براي جذب CO2 تكنولوژي قالب محسوب مي‌شود اما با معرفي مايعات يوني به عنوان حلال فيزيكي و دوست‌دار محيط زيست در سالهاي اخير و خواص فوق‌العاده اين حلال‌ها براي جذب گازهاي اسيدي اميد است كه در سالهاي آينده اين حلال‌ها جايگزين حلال‌هاي شيميايي شوند. سپس به بررسي مدل‌ها و مدلسازي‌هاي انجام شده و مقايسه عملكرد آنها مي‌پردازيم براي اين كار ابتدا مدلسازي‌هاي انجام شده روي حلال‌هاي فيزيكي قديمي (الكل) را بررسي مي‌كنيم سپس بر روي مايعات يوني و مدلسازي آنها كه در سالهاي اخير بسيار مورد توجه قرار گرفته‌اند تمركز مي‌كنيم. به خاطر پيچيدگي اين محلول‌هاي يوني معادلات ترموديناميكي پيچيده‌تري براي توصيف رفتار فازي اين مواد مورد نياز است كه به بررسي آنها پرداخته مي‌شود.
