چکيده
با فراگير شدن دستگاه‌هاي اينترنت اشياء، مي‌توان آن بخش از ظريفت اين دستگاه‌ها كه بيكار مي‌ماند را به‌عنوان يك بستر رايانش توزيع شده استفاده كرد. و آن بستر را براي تخليه‌بار وظايف سنگين دستگاه‌هاي نزديك به آن به‌كار گرفت. در اين رويكرد تاخير ارسال و دريافت داده‌هاي تخليه‌بار شده به حداقل ممكن مي‌رسد و در مصرف انرژي و هزينه صرفه‌جويي مي‌شود. همچنين مي‌توان فناوري ارتباطات دستگاه به دستگاه را به علت ظرفيت بالايي كه در مديريت ارتباطات شبكه دارد به‌عنوان فناوري ارتباطاتي در ابر مبتني بر دستگاه‌هاي اينترنت اشياء به‌كار گرفت تا حجم بالا و روزافزون دستگاه‌هاي اينترنت اشياء متصل به شبكه قابل مديريت شود. در شبكهاي متشكل از دستگاه‌هاي اينترنت اشياء و با وجود معيارهاي عقلايي براي تصميم‌گيري تخليه‌بار براي اين دستگاه‌ها (براي مثال دستگاه‌ها به دنبال كمينه كردن هزينه پرداختي تخليه‌بار و همچنين بيشينه كردن هزينه دريافتي براي انجام پردازش‌هاي تخليه‌بار شده هستند)، مهم‌ترين مرحله از مراحل تخليه‌بار، مرحله تصميم‌گيري تخليه‌بار مي‌باشد. روال تصميم‌گيري بايد هم روي دستگاه متقاضي تخليه‌بار و هم روي دستگاه پذيرنده بار، انجام شود تا مقرون به صرفه بودن انجام عمليات تخليه‌بار با توجه به معيارهاي دستگاه‌هاي متقاضي و پذيرنده سنجيده شود. معمولا روال‌هاي پذيرنده بار، براي تصميم‌گيري به اعتباري كه كاربران متقاضي تخليه‌بار در به اشتراك گذاري منابعشان كسب نموده‌اند توجه مي‌كنند و در نتيجه منابع زيادي در اختيار كاربراني كه بدون خدمت رساني به ساير دستگاه‌ها قصد سوء استفاده از منابع شبكه را دارند ارائه نمي‌دهند. لذا در شبكهاي با روش‌هاي مناسب براي تصميم‌گيري تخليه‌بار احتمال سوء استفاده از منابع به اشتراك گذاشته شده دستگاه‌ها به ميزان زيادي كاهش پيدا مي‌كند. لذا در اين گزارش سمينار برخي از آخرين روش‌هاي تصميم‌گيري، از جمله روش‌هاي تخميني و برخط را بررسي مي‌كنيم.
