چکيده
امروزه در سيستمهاي تعبيهشده اثبات شده است كه استفاده از يك هسته CPUدر كنار يك سيستم قابل
پيكربندي مجدد به منظور شتتتا دهي ستت تافزاري مبتني بر نرمافزار ميتواند عملكرد و مصتترا انر ي را
بهبود ب شد. به دليل اهميت بالاي سامانههاي قابل پيكربندي مجدد در سي ستمهاي تعبيه شده، ا ستفاده
بهينه از فضاي س تافزاري و ت صيص منابع مورد نياز در اين سامانهها از اهميت ويژهاي برخوردار است.
در اين سمينار، با تمركز بر مجازي سازي س تافزاري و با توجه به اهميت ت صيص منابع به شكل صحيح
بين واحد نرمافزاري و واحد س تافزاري به منظور ت سريع و بهبود عملكرد سي ستم، ا ستفاده بهينه از منابع
در د سترس و همچنين ارائه سكويي به منظور كنار هم قرار دادن واحد نرمافزاري و س تافزاري به صورت
موازي و عملكرد موازي بهينه آنها با تقسيم مناسب منابع در دسترس، به بررسي و مقايسه روشهاي بهبود
كارايي در سامانههاي قابل پيكربندي مجدد با تمركز بر ا ستفاده از مجازي سازي ميپردازيم. در اين سمينار
قصتد داريم ابتدا مفهوم مجازيستازي را بررستي كرده و ستبر به بررستي روشهاي م تلف مجازيستازي
س تافزار به خصوص مجازيسازي منابع در راستاي بهبود عملكرد و ايجاد همگامي بين واحدهاي نرمافزاري
و س تافزاري ببردازيم.
واژههاي كليدي: بازپيكربندي – مجازيسااازي ساا افزار- ساااما هاي تعبي شااده – ساااما هاي قابل
بازپيكربندي
