چکيده
مسير حركت آب در فضاهاي خالي بين ذرات خاك در جهت نيروي ثقل و به سمت پايين، يك رويداد طبيعي است، ليكن حركت آب به سمت بالا و در خلاف جهت نيروي ثقل احتياج به تفسير بيشتري دارد. تاكنون ديده ايم كه اگر انتهاي يك فتيله خشك - لبه يك تكه كاغذ، لباس يا چيز هاي شبيه آن - را در آب فرو ببريم، اين اشياء تدريج در سطحي بالاتر از سطح آب مرطوب خواهند شد. روشن است كه آب به وسيله اين اشياء به سمت بالا جذب يا مكيده شده است. همين طور اگر انتهاي يك لوله بسيار كم قطر (نازك) را در آب فرو ببريم، مشاهده خواهيم كرد كه آب در لوله تا سطحي بالاتر از سطح آزاد آب بالا مي آيد. مشابه اين پديده در خاك هاي ريز دانه كه در تماس با آب هستند نيز ديده مي شود. نيروهايي كه سبب مي شود آب در لوله، توده خاك و امثال آنها، بالاتر از سطح آزاد آب قرار گيرد، نيروهاي ايستائي مويينگي ناميده مي شوند. با اين توصيف ارتفاع ستون آبي كه به سمت بالا كشيده شده است ايستائي مويينگي ناميده مي شود و پديده اي كه صعود را توصيف مي كند به عنوان خاصيت مويينگي شناخته مي شود.
