چکيده
چكيده
معماري سبز يا طراحي پايدار، در تالش براي استفاده موثر و كارآمد از انرژي، آب و ديگر مواد و مصالح و همچنين
كاهش تأثير بر سالمتي بشر و محيط زيست در طول چرخه عمر ساختمان مي باشد. مفاهيم ساختمان سبز فراتر از
ديوارهاي ساختمان گسترش يافته و شامل برنامه ريزي سايت، مسائل مربوط به برنامه ريزي شهري و مسائل مربوط به
استفاده از زمين مي باشد.
در دنياي صنعتي امروز، ساختمان ها سهم ويژه اي در توليد آالينده ها و مصرف انرژي دارند. منابع طبيعي كره زمين
پايدار نيستند و به دليل استخراج مستمر آنها بشر در آينده اي نه چندان دور با كمبود منابع انرژي رو به رو خواهد شد.
كمبود انرژي مسئله اي بسيار مهم و دليل اصلي گرايش انسان ها به سمت زندگي در ساختمان سبز مي باشد. يك
ساختمان سبز بر اساس سازگاري با محيط زيست طراحي و ساخته مي شود و تمام راهكارهاي به كار رفته در ساخت
آن از اصل بهينه سازي انرژي پيروي مي كنند. اين نوع ساختمان اثرات نامطلوب بر محيط زيست و انسان را كنترل
كرده و كاهش مي دهد. هدف اصلي معماري سبز حفظ محيط پيرامون و زيستگاه هاي طبيعي مي باشد، در حقيقت اين
نوع معماري هيچ گونه خللي در طبيعت ايجاد نمي كند بلكه سالمتي و آسايش را به ارمغان مي آورد و كيفيت زندگي را
ارتقاء مي بخشد.
در ساختمان سبز از زمان طراحي تا زمان اجراي پروژه و حتي بازسازي آن، استانداردهاي حفاظت از محيط زيست
رعايت شده و ذخيره سازي انرژي و افزايش بازده انرژي گرمايشي، سرمايشي و الكتريكي از جمله اهداف اصلي ساخت
آن مي باشند. مكانيزم طراحي ساختمان سبز بر اساس راهكارهايي نظير استفاده از انرژي خورشيدي فعال يا غير فعال،
انرژي الكتريكي خورشيدي، اجراي بام سبز و استفاده از سيستم هاي هوشمند در ساختمان مي باشد. عالوه بر آن عايق
هاي نانو، شيشه هاي دوجداره و آب گرمكن هاي خورشيدي از جمله تجهيزاتي هستند كه در طراحي اين ساختمان ها
مورد استفاده قرار مي گيرند.
امروزه نه تنها گرايش به سمت استفاده از معماري سبز در حال افزايش است، بلكه به كارگيري آن به معماران و
ساختمان سازان اكيداً توصيه مي شود
