چکيده
بدون شك تقاضاي جهاني انرژي روز به روز افزايش مي يابد و افزايش برداشت نفت از مخازن نفتي موجود بسيار مهم است. از اين رو روش هاي ازدياد برداشت وارد پروسه توليد از مخازن شده است. يكي از راحت ترين و ارزان ترين روش هاي جابجايي و استخراج نفت مخزن سيلاب زني به كمك آب است. اما بعد از سيلاب زني با آب بيش از 70 درصد نفت درجا در مخزن باقي مي ماند. از جمله چالش هاي مهمي كه در زمينه سيلابزني با آب وجود دارد عبارتند از بالا بودن گرانروي نفت، نامطلوب بودن نسبت تحرك پذيري و غير يكنواخت بودن ساختار مخزن. استفاده از پليمر براي بهبود ويژگي هاي سيال تزريقي يكي از متداول ترين روش هاي ازدياد برداشت است كه موجب افزايش گرانروي سيال تزريقي و بهبود نسبت تحرك پذيري مي شود. استفاده از پليمر در فرايند هاي ازدياد برداشت از سال 1950 شروع شد. نتايج ازمايشگاهي نشان مي دهد كه استفاده از پليمر مي تواند ميزان ضريب بازيافت را بين 5 تا 30 درصد افزايش دهد. پليمر با افزايش گرانروي فاز آبي تزريقي، باعث مي شود عدد مويينگي به اندازه كافي بزرگ شده و بر نيروهاي مويينگي غلبه كرده و باعث حركت نفت محصور شده و در نتيجه اشباع نفت باقيمانده كاهش يابد. تا كنون پليمرهاي متعددي جهت اجراي فرايند ازدياد برداشت طراحي شده اند كه با توجه به محدوده دما و شوري مخازن مورد استفاده قرار ميگيرند. بسته به شرايط مخزن، قوانين محيط زيستي، هزينه و تجهيزات در دسترس پليمرها انتخاب مي شود.
در اين مطالعه به بررسي انواع پليمر هاي استفاده شده در سيلابزني مخزن مي پردازيم و معيار هايي براي مخازني كه مي توان در آنها سيلابزني پليمري انجام داد را بيان مي كنيم. همچنين شرايط استفاده از پليمر ها و پارامتر ها موثر بر باده آنها مورد بررسي قرار خواهد گرفت
