چکيده
با توجه به رويه‌ي رو به رشد نياز‌هاي بشر و همين‌طور افزايش جمعيت، نياز به ساخت‌وساز هر روز افزايش مي‌يابد. بخشي از سلسله‌ي تامين براي انجام يك ساخت‌وساز مطمئن، آماده‌سازي خاك و زمين محل اجراي پروژه است. گاهي طراحي پي‌هاي بزرگ‌تر شرايط متناسب با خاك را فراهم مي‌كند. اما بسيار پيش مي‌آيد كه در شرايطي براي اطمينان از پايدار ماندن خاك محل پروژه در برابر شرايط تحميلي استفاده از هيچ نوع پي سطحي كارساز نمي‌شود. [1]
با توجه به آنكه استفاده از پي‌هاي عميق هزينه‌ي مالي زيادي به پروژه تحميل مي‌كند، در شرايطي كه الزامي بر اجراي پروژه روي چنين خاك‌هايي وجود داشته باشد، مي‌بايست مهندسان از تكنيك‌هاي بهسازي خاك بهره ببرند. روش‌هاي مختلف بهسازي براي بهبود خواص رفتاري و مقاومتي خاك‌هاي سست طراحي شده‌اند. از مزاياي به‌كارگيري اين روش‌ها مي‌توان به افزايش ظرفيت باربري، افزايش مقاومت برشي، افزايش چگالي يا تراكم خاك، كنترل تغيير مكان‌ها، كنترل نشست، كاهش بارهاي اعمالي، افزايش پايداري جانبي، افزايش سرعت تحكيم و انتقال نيروها به لايه‌هاي مقاوم‌تر اشاره كرد.
در اين بررسي اثر استفاده چند افزودني شامل ميكروسيليس و متاكائولن و همچنين جايگزيني آب دريا در دوغاب براساس مقالات معتبر مورد سنجش و ارزيابي قرار گرفته است.
