چکيده
از بسترهاي ثابت براي جذب گازهاي مختلف استفاده مي شود. در اين بسترها از جاذب هاي مختلفي استفاده مي شود. در اين تحقيق انواع جاذب هاي هيدروكسيدي براي جذب دي اكسيدكربن و طبيعت جاذب هاي معرفي شده تا كنون معرفي ميشود. در ابتدا ، تحقيقات و مطالعات صورت گرفته در زمينه جذب دي اكسيد كربن با استفاده از جاذب هاي هيدروكسيدي ، مانند سديم هيدرواكسيد، كلسيم هيدرواكسيد، پتاسيم هيدرواكسيد و ليتيم هيدرواكسيد از جمله شرايط و دماي و فشار عملياتي براي جذب سطحي بيان ميشود و سپس بر مطالعات و نتيجه آزمايشات و مدلسازي نتايج براي جذب دي اكسيد كربن با جاذب پتاسيم هيدرواكسيد اصلاح شده با آلوميناي فعال شده بيان ميشود . جذب سطحي باعث كاهش هزينه و انرژي لازم براي جذب و جداسازي دي اكسيد كربن مي شود. جاذب ها بايد قابل احيا باشند، بنابراين انرژي مورد نياز براي احياي مواد، فاكتوري براي تعيين راندمان و هزينه ي فرآيند مي باشد. و نكته ي ديگر براي ماده جذب كننده توانايي آنها براي جداسازي دي اكسيد كربن از مخلوط گازي مي باشد، حضور آب به ميزان قابل توجهي جذب سطحي دي اكسيد كربن را افزايش مي دهد. جذب سطحي گاز ها با اسيديته كاهش و با خاصيت بازي افزايش مي يابد. افزايش مقدار نيتروژن در جاذب هاي پايه كربني موجب افزايش ظرفيت جذب سطحي كربن دي اكسيد كربن مي شود.محدوده ميزان جذب دي اكسيد كربن 3/2 تا 20 ميلي مول بر گرم ، دماي عملياتي صفر الي 75 درجه سانتيگراد و فشار عملياتي 1/0 الي 40 بار مي باشد. با مقايسه ي عمليات بهره وري جاذب هاي مختلف مي توان نتيجه گرفت كه انتخاب بهترين جاذب بستگي به شرايط عملياتي فرآيند دارد.