چکيده
بتن‌هاي پيش‌آكنده از ديرباز در زمينه تعميرات و ساخت سازه‌هاي حجيم همچون سدها، پايه پل‌ها و سازه‌هاي موجود در عمق آب‌ها مورد استفاده قرار مي‌گيرد. در اين بتن، ابتدا سنگدانه‌ها قرار گرفته و سپس فضاهاي خالي موجود با دوغاب سيماني پر مي‌گردد. از اين روش ساخت در كشورهاي ژاپن و كره جنوبي در جهت تبديل خطوط بالاستي به دال‌خط استفاده شده كه مبدا ورود اين روش ساخت بتن در حوزه راه‌آهن مي‌باشد. تحقيقات انجام شده نشان مي‌دهد كه خصوصيات بتن‌هاي پيش‌آكنده با بتن‌هاي معمولي قابل رقابت بوده و صرفا به علت همبندي كم ملات و سنگدانه‌ها از مقاومت كششي پايين‌تري در سنين اوليه خود برخوردار است. به جهت استفاده از روش بتن‌هاي پيش‌آكنده در حوزه راه‌آهن و خصوصا در خطوط درحال بهره‌برداري، نياز به گيرش و افزايش مقاومت سريع اين نوع بتن مي‌باشد كه به اين منظور از افزودني‌هاي زودگيركننده استفاده مي‌شود. تجربه استفاده از اين مواد نشان مي‌دهد كه با اضافه نمودن درصد بهينه به بتن، علاوه بر افزايش مقدار مقاومت‌هاي فشاري و كششي، روند افزايش مقاومت را نيز تسريع و مقاومت در برابر حملات سولفاتي را افزايش مي‌دهند. از جمله تاثيرات منفي اين مواد در بتن افزايش انقباض و خزش بتن و نيز كاهش رواني بتن‌ها و دوغاب‌هاي سيماني مي‌شود. به جهت اندازه‌گيري و كنترل رواني بتن، آزمايشات رئولوژي بتن پيشنهاد گرديده است كه با بهره‌گيري از اين تجهيزات اطلاعات بيش‌تري از رفتار بتن تازه حاصل مي‌گردد. خصوصيات رئولوژيكي بتن متاثر از مواد تشكيل دهنده بتن‌ها و افزودني‌هاي بكاررفته در آن مي‌باشد كه تغيير در مقادير آن‌ها بر رفتار بتن در زمان پر نمودن فضاهاو مقاومت نهايي آن تاثير مي‌گذارد.
