چكيده
افزايش جمعيت و نياز به مسكن سبب شده تا در نمونه هاي مسكن امروزي به جنبه هاي فرهنگي و عمومي مسكن، توجه نشود. اين در حاليست كه فضاهاي شهري بدون حضور فعال مردم و جدا از عملكردهاي اجتماعي، فرهنگي و اقتصادي و استفاده هاي محسوس خود فاقد معنا خواهند بود. هدف اصلي اين تحقيق را مي توان "يافتن راهي براي طراحي مناسب فضاهاي باز در پيوندي مناسب با مسكن به جهت افزايش و ارتقا حس مكان در محيط مسكوني" دانست.
در مرحله نخست اين تحقيق، از ابزار كتابخانه اي و ميداني استفاده شده و داده هاي مورد نياز از طريق كتاب ها، مقالات، مجلات، پايان نامه ها و سايت هاي اينترنتي گردآوري شده است. روش تحقيق انتخاب شده در ادامه پژوهش، شيوه پژوهش موردي مي باشد و نمونه موردي انتخاب شده ميدان هاي نارمك هستند. در ادامه با نتيجه گيري از مفاهيم پايه و نيز نتايج پژوهش موردي، راهكارهاي عملي براي طراحي ارائه شده است.
بر اساس يافته هاي اين پژوهش مجتمع مسكوني مورد نظر مي بايست تا حد امكان همانند يك محله طراحي شده و ويژگي هاي يك محله را دارا باشد. ايجاد يك تصوير ذهني مي تواند در افزايش حس مكان ساكنان موثر باشد.
واژه هاي كليدي: محله، واحد همسايگي، حس مكان، رضايتمندي ساكنان، فضاهاي باز
