13348

13348

مركز فرهنگي ژاپن در تهران

كارشناسي ارشد

معماري و شهر سازي - گرايش پايداري

بهمن 1391

بهمن 1391

دكتر سيد عباس يزدانفر

چكيده : معماري مقوله اي است كه همواره با فرهنگ مردمان ان سرزمين پيوندي ناگسستني دارد. چرا كه اگر فرهنگ محتوا و روح زندگي مردمي را تعريف ميكند، معماري به ان پناه ميدهد و كالبدي براي روح يا فرهنگ سرزميني ميشود. از ان رو معماري بستري است براي به تصوير كشيدن عمق آداب و رسوم و اعتقادات و جهان بيني مردمان يك سرزمين. معماري ژاپن معماري واجد ارزش و آييني است از اين قائده مستثني نميشود. از طرفي ديگر فرهنگ ژاپني ،بستري پذيرنده و پويا دارد و از اين رو به راحتي در پي قرن ها نه تنها از بين نرفته بلكه با صورت هاي جديدي از نو به زندگي بازميگردد. اين همان تنوع و تداوم در فرهنگ اين كشور است. در رساله حاضر صحت اين مطلب بررسي شده تا معلوم شود نتايجي كاربردي كه از مطالعه معماري كهن ژاپني به دست ميايد، با در نظر گرفتن محدوديت هاي زمان و مكان، همچنان در دوران معاصر نيز قابل استفاده هستند. به بيان ديگر يافتن تنوع در ظواهرو تداوم در معناي معماري سرزمين ژاپن. رساله حاضر در ابتدا به بررسي تاريخي روابط و تعاملات ايران و ژاپن پرداخته. چرا كه وجود اين پيشينه براي طراحي مركز فرهنگي يك كشور ضروري به نظر ميرسد. سپس، در پي مطالعه فرهنگ ژاپن و يافتن نقاط مهم و تاثيرگذار در ان(كه اين نقاط مهم آيين باستاني شينتو و مكتب ذن است) و سپس يافتن تبلور كالبدي اين نقاط تاثير گذار بر معماري كهن و معاصر ژاپن است . از طريق مطالعه و تحليل مصاديق كه عمدتا بنا هاي مسكوني هستند چرا كه مسكن نزديك ترين كالبد معماري به انسان است و ميتواند رد پاي روشني از جهانبيني فرد را در خود منعكس كند و در نهايت يافتن المان هايي كه بتوان با به كار بردن انها در طراحي به فضاي معماري ژاپني نزديك شد. واژگان كليدي: معماري كهن ژاپن ،فرهنگ ژاپني ، ايين شينتو ، مكتب ذن ، طبيعتگراي بيان مسئله و رويكرد تحقيق : در راستاي گسترش روابط كشور با كشورهاي آسيايي ،ژاپن به عنوان كشوري كه از ويرانه هاي جنگي تمام عيار برخواسته و توانسته خود را در عرصه هاي جهاني مطرح كند و از لحاظ اقتصادي و صنعتي در رده هاي ممتاز قرار بگيرد، ميتواند همتاي مناسبي در عرصه هاي بين المللي محسوب شود. در قطب بندي هاي سياسي و فرهنگي جهان ايران و ژاپن مشتركات فرهنگي زيادي دارند، هر دو دوره اي جنگ طولاني و سخت را گذرانده اند ، هر دو كشور هايي مستقل هستند و هر دو داراي پيشينه فرهنگي ارزشي و معنوي هستند. در فرهنگ كهن و هنر هر دو كشور رد پاي آشكاري از توجه خاص به طبيعت و روح حاكم بر ان مشاهده ميشود. از طرفي اگر ايران در طول حيات خود، گذرگاه تاريخ و پل فرهنگي ،تجاري ميان شرق و غرب محسوب ميشده و كشوري است با تنوع بالاي قومي و خرده فرهنگ ها كه تعاملات گسترده اي با ملل دنيا داشته و تغييرات عمده در اوضاع اقتصادي و سياسي جهان ، هميشه انعكاس قدرتمندي بر شرايط حاكم بر كشور و روند اداره ان داشته، ژاپن به گواه تاريخ به نوعي در نقطه اي مقابل قرار ميگيرد و ميتوان از ان به عنوان بن بست تاريخي يا به تعبيري كشوري در انزواي تاريخي و فرهنگي ياد كرد. عمده ارتباط ژاپن تا قرن هفده به كشور هاي همجوار چين و كره محدود بوده است. و البته اين انزواي تاريخي و جداافتادگي جغرافيايي مسبب شكل گيري خصلت هايي مانند تمايل به زندگي گروهي ، وطن پرستي، اتكاي به نفس و سخت كوشي بالا شده است. فرهنگ ژاپني داراي خصلتي است كه ميتواند محصولات مادي و معنوي را از ملل ديگر پذيرا شده و ان را مطابق با ذائقه فرهنگي خود تغيير داده و نسخه ژاپني ان را مورد استفاده قرار دهد. اين قرابت و در عين حال تضادي كه به نوعي ميان فرهنگ دو كشور وجود دارد، ميتواند بستري مناسب براي تبادلاتي باشد كه براي هر دو كشور داراي جذابيت و غنا است.