13616

13616

شناسايي و ارزيابي كيفي و كمي ريسك هاي خطوط لوله انتقال نفت (مطالعه موردي شركت ملي مهندسي ساختمان و نفت ايران)

كارشناسي ارشد

عمران - مهندسي مديريت ساخت

شهريور ماه 1393

شهريور ماه 1393

دكتر سيد علي چاوشيان – دكتر مصطفي خانزادي

دكتر عليرضا دانش وران

چكيده خطوط انتقال طبيعتا موجب ريسك هاي ذاتي هستند. حوادث ناشي از پخش يا رهايي گاز و نفت طبيعي خطوط لوله سوراخ شده يا گسيخته شده مي باشد كه زيان هاي اقتصادي بزرگ و خسارات محيط زيستي به وجود مي آورد. حوزه تحقيق اين رساله در خط لوله انتقال منطقه مارون (اصفهان) كه به عنوان دومين مسير خطرناك در جهان است، انتخاب شده است. چندين رويكرد در شناسايي و تخمين ريسك هاي خطوط لوله اعمال شده است.اما با استفاده از تكنيك هاي قطعي، رويكرد هاي احتمالي از قبيل رتبه بندي ريسك، تركيب احتمال هاي يك رويداد با پيامد نتايج آن و تلاش براي اولويت بندي سطح مشكلات مي توان از بروز حوادث ناگوار جلوگيري به عمل آورد.در ارزيابي و مديريت ريسك ابتدا هر ريسك شناسايي شده با تعاريف احتمال وقوع و تاثير مقايسه مي شود و احتمال وقوع و تاثير آن بر يك يا چند مورد از اهداف پروژه ارزيابي مي گردد. پس از تعيين احتمال وقوع و تاثير هر ريسك، حال مي توان ريسك ها را در ماتريس P-I، كه براي پروژه مورد نظر تهيه شده است جاي داد و اولويت بندي كرد. در ادامه به ريسك هاي با اولويت بالا در اسرع وقت پاسخ هاي لازم داده مي شود. در اين مطالعه ريسك هاي ايجاد اختلاف فشار و پارگي خط در نقطه پوسيدگي در اثر بستن ولو، عدم توانايي تهيه قطعات به علت تحريم، پارگي و شكست خط لوله در اثر فرسودگي، پارگي خط يا ترك خوردن مخزن در اثر رانش زمين، آب بردگي و پارگي خط در مسير عبور رودخانه به عنوان پنج ريسكاوليه شناسايي شده است. واژه‌هاي كليدي:ارزيابي ريسك خطوط لوله، مديريت ريسك، ماتريس P-I