چكيده
چكيده
در جهان كنوني شبكه‌هاي سيار موردي از جايگاه و اهميت ويژه‌اي برخوردار مي‌باشند. اين نوع شبكه‌ها كه از مجموعه‌اي از گره‌هاي متحرك تشكيل شده است، داراي خصيصه‌هاي منحصر‌بفردي مي‌باشند كه مشكلات بسياري را در پيكربندي و گسترش اين نوع شبكه‌ها ايجاد‌مي‌نمايند. تحرك‌پذيري بالاي گره‌ها، عدم وجود زيرساخت‌ها ثابت و محدودبودن منابع گره‌ها از جمله اين خصيصه‌ها مي‌باشند.
پيكربندي خودكار آدرسIP، شبكه‌هايAd-hoc و به‌طور خاص در شبكه‌هاي موردي بين‌خودرويي را قادر مي‌سازد تا بدون پيكربندي دستي، يك آدرس قابل مسيريابي به هر يك گره‌ها اختصاص‌داده شود. با توجه به تحرك‌پذيري بسيار بالاي وسيله‌ها(به عنوان مثال خودروها) و عدم در دسترس‌بودن هميشگي زيرساخت‌هاي ثابت، اختصاص خودكار آدرس IP با استفاده از روش‌هاي قديمي، به علت بازدهي پايين و سرباز زماني- عملياتي بسيار بالا امكان‌پذير نمي‌باشد.
با مطالعه روش‌هاي ارائه شده در مورد آدرس‌دهي خودكار به گره‌ها در شبكه‌ها موردي بين‌خودرويي در مي‌يابيم كه هيچ يك از روش‌ها به طور كامل پاسخگوي تمامي نياز‌ها نبوده و هنوز مسائل حل‌نشده‌اي در خصوص آدرس‌دهي خودكار وجود دارد.
در اين پايان‌نامه با استفاده از ادغام روش‌هاي آدرس‌دهي متمركز و غيرمتمركز، از مزاياي دو مورد استفاده گرديده تا بدين طريق زمان ايستايي آدرس‌هاي منحصربفرد اختصاص داده شده به گره‌هاي شبكه افزايش يافته و همچنين امكان گسترش شبكه در مواقعي كه زيرساخت‌هاي كنار جاده‌اي مهيا نگرديده است، نيزفرآهم گردد.
واژه‌هاي كليدي: شبكه‌هاي موردي بين‌خودرويي، شبكه‌هاي موبايل موردي، پيكربندي خودكار آدرس، تخصيص آدرس
Keywords: Vehicular Ad hoc Networks, Mobile Ad hoc Networks, Address Auto-configuration, Address Allocation
